Η συντήρηση του κρασιού
Κάθε τι πολύτιμο φυλάσσεται –πολλές φορές ως κόρη οφθαλμού– για διάφορους λόγους, ανάμεσα σε αυτούς και για να μη... «χαλάσει». Η συντήρηση του κρασιού δεν προφυλάσσει μόνο το προϊόν, διατηρώντας το «υγιές». Σε πολλές περιπτώσεις το βελτιώνει, αφού συντηρούμενο σωστά, το κρασί που ενδείκνυται για σύντομη ή μακρά παλαίωση στη φιάλη, βελτιώνεται σημαντικά, προς όφελος της απόλαυσης που προσφέρει.
Τα περισσότερα λευκά και ροζέ κρασιά, σε γενικές γραμμές, τέρπουν με τη φρεσκάδα των αρωμάτων και της γεύσης τους. Έτσι, ουσιαστικά δεν παλαιώνουν και δεν είναι ανάγκη να παλαιώσουν για να γίνουν πιο απολαυστικά. Καταναλώνονται όσο είναι νεαρά και φρέσκα, μέσα σε 12-18 μήνες από τη στιγμή της παραγωγής τους. Η σωστή όμως συντήρηση των κρασιών αυτών είναι επίσης επιθυμητή, μέχρι να καταναλωθούν. Υπάρχουν βεβαίως και κάποια λευκά κρασιά περισσότερο πολύπλοκα, πιο πλούσια, μερικά εκ των οποίων έχουν περάσει από βαρέλι, που μπορούν να διατηρηθούν στην κάβα για 2-7 χρόνια, μάλλον συνεχώς βελτιούμενα.
Τα ερυθρά κρασιά αντέχουν περισσότερο στο χρόνο. Εννοείται πως τα ελαφριά και φρουτώδη αξίζει να καταναλωθούν και φρέσκα ή τουλάχιστον πιο φρέσκα, από τα ερυθρά κρασιά, που βελτιώνονται με την παλαίωση στη φιάλη (τα πιο πλούσια, πολύπλοκα, συχνά κομψά και ταννικά). Συνήθως, τέτοια κρασιά είναι καλό να καταναλωθούν μέσα σε 5-10 χρόνια. Υπάρχουν βεβαίως και κάποια, που όχι μόνο αντέχουν, αλλά και απαιτούν μακρόχρονη παλαίωση στη φιάλη, 15-30 χρόνων. Το ρεκόρ πάντως στην παλαίωση το κρατούν τα γλυκά κρασιά, αρκετά εκ των οποίων αντέχουν 20, 30, 40 ή και περισσότερα χρόνια, με δυνατότητα βελτίωσης, πάντα όμως υπό τις κατάλληλες συνθήκες συντήρησης του κρασιού
Τα περισσότερα λευκά και ροζέ κρασιά, σε γενικές γραμμές, τέρπουν με τη φρεσκάδα των αρωμάτων και της γεύσης τους. Έτσι, ουσιαστικά δεν παλαιώνουν και δεν είναι ανάγκη να παλαιώσουν για να γίνουν πιο απολαυστικά. Καταναλώνονται όσο είναι νεαρά και φρέσκα, μέσα σε 12-18 μήνες από τη στιγμή της παραγωγής τους. Η σωστή όμως συντήρηση των κρασιών αυτών είναι επίσης επιθυμητή, μέχρι να καταναλωθούν. Υπάρχουν βεβαίως και κάποια λευκά κρασιά περισσότερο πολύπλοκα, πιο πλούσια, μερικά εκ των οποίων έχουν περάσει από βαρέλι, που μπορούν να διατηρηθούν στην κάβα για 2-7 χρόνια, μάλλον συνεχώς βελτιούμενα.
Τα ερυθρά κρασιά αντέχουν περισσότερο στο χρόνο. Εννοείται πως τα ελαφριά και φρουτώδη αξίζει να καταναλωθούν και φρέσκα ή τουλάχιστον πιο φρέσκα, από τα ερυθρά κρασιά, που βελτιώνονται με την παλαίωση στη φιάλη (τα πιο πλούσια, πολύπλοκα, συχνά κομψά και ταννικά). Συνήθως, τέτοια κρασιά είναι καλό να καταναλωθούν μέσα σε 5-10 χρόνια. Υπάρχουν βεβαίως και κάποια, που όχι μόνο αντέχουν, αλλά και απαιτούν μακρόχρονη παλαίωση στη φιάλη, 15-30 χρόνων. Το ρεκόρ πάντως στην παλαίωση το κρατούν τα γλυκά κρασιά, αρκετά εκ των οποίων αντέχουν 20, 30, 40 ή και περισσότερα χρόνια, με δυνατότητα βελτίωσης, πάντα όμως υπό τις κατάλληλες συνθήκες συντήρησης του κρασιού
Κατάλληλες συνθήκες συντήρησης κρασιών
Όλα τα κρασιά, αλλά ακόμα περισσότερο αυτά που με την παλαίωση στη φιάλη βελτιώνονται, αποκτώντας αξιοζήλευτη προσωπικότητα, πρέπει να συντηρούνται σε χώρο με κατάλληλες συνθήκες συντήρησης κρασιών. Η δημιουργία τέτοιου χώρου, δηλαδή ενός κελαριού ή μιας κάβας, είναι σίγουρα μια απασχόληση που προσφέρει εξαιρετικές απολαύσεις. Σαφώς, όμως, απαιτεί προσοχή και φροντίδα (υπάρχουν βέβαια και τα ειδικά ψυγεία-συντηρητές κρασιών). Για να είναι αποτελεσματικός ένας τέτοιος χώρος, απαραίτητο είναι να δοθεί προσοχή στα εξής βασικά σημεία:
• Σταθερή θερμοκρασία περίπου 14°C. Το κρασί δεν αγαπά τις αλλαγές θερμοκρασίας, που προκαλούν διαδοχικά τη διαστολή και τη συστολή του στη φιάλη. Κάπως χαμηλότερη ή υψηλότερη θερμοκρασία της ιδανικής (κατώτερη πάντως των 18°C και σαφώς ανώτερη των 4°C) προκαλεί πολύ λιγότερα προβλήματα από τις αυξομειώσεις και δεν επηρεάζει δραματικά την ταχύτητα και την ποιότητα της διατήρησης ή της παλαίωσης του κρασιού (ωστόσο, οι υψηλές θερμοκρασίες συντήρησης οδηγούν σε κουρασμένα και πιο γρήγορα παλαιωμένα κρασιά).
• Οι φιάλες πρέπει να φυλάσσονται πλαγίως. Σε αυτή τη θέση (ύπτια) το κρασί έρχεται σε επαφή με το φυσικό φελλό, ο οποίος διατηρείται υγρός, δεν χάνει την ελαστικότητά του και έτσι δεν επιτρέπει την εισροή οξυγόνου στη φιάλη. Η φύλαξη πλαγίως δεν ισχύει για φιάλες κρασιού με συνθετικό ή βιδωτό πώμα.
• Σχετική υγρασία περίπου 70%. Με αυτόν τον τρόπο και το τμήμα του φελλού, που έρχεται σε επαφή με την εξωτερική ατμόσφαιρα, παραμένει υγρό, ο φελλός δεν στεγνώνει και αποφεύγεται η είσοδος μεγάλης ποσότητας αέρα, που θα προκαλέσει οξείδωση.
• Σκοτάδι. Οι φιάλες δεν πρέπει να βρίσκονται σε χώρο με έντονο φως, που επηρεάζει ή δημιουργεί χημικές διεργασίες στη φιάλη, παρόμοιες με αυτές των υψηλών θερμοκρασιών.
• Αερισμός, για την αποφυγή των άσχημων οσμών. Το κρασί είναι τρόφιμο που απορροφά εύκολα τις οσμές που το περιβάλλουν. Η εναλλαγή του αέρα βοηθά στην αποφυγή αυτών των προβλημάτων (εννοείται πως μέσα σε κάβα δεν πρέπει να υπάρχουν οσμές)
• Σταθερή θερμοκρασία περίπου 14°C. Το κρασί δεν αγαπά τις αλλαγές θερμοκρασίας, που προκαλούν διαδοχικά τη διαστολή και τη συστολή του στη φιάλη. Κάπως χαμηλότερη ή υψηλότερη θερμοκρασία της ιδανικής (κατώτερη πάντως των 18°C και σαφώς ανώτερη των 4°C) προκαλεί πολύ λιγότερα προβλήματα από τις αυξομειώσεις και δεν επηρεάζει δραματικά την ταχύτητα και την ποιότητα της διατήρησης ή της παλαίωσης του κρασιού (ωστόσο, οι υψηλές θερμοκρασίες συντήρησης οδηγούν σε κουρασμένα και πιο γρήγορα παλαιωμένα κρασιά).
• Οι φιάλες πρέπει να φυλάσσονται πλαγίως. Σε αυτή τη θέση (ύπτια) το κρασί έρχεται σε επαφή με το φυσικό φελλό, ο οποίος διατηρείται υγρός, δεν χάνει την ελαστικότητά του και έτσι δεν επιτρέπει την εισροή οξυγόνου στη φιάλη. Η φύλαξη πλαγίως δεν ισχύει για φιάλες κρασιού με συνθετικό ή βιδωτό πώμα.
• Σχετική υγρασία περίπου 70%. Με αυτόν τον τρόπο και το τμήμα του φελλού, που έρχεται σε επαφή με την εξωτερική ατμόσφαιρα, παραμένει υγρό, ο φελλός δεν στεγνώνει και αποφεύγεται η είσοδος μεγάλης ποσότητας αέρα, που θα προκαλέσει οξείδωση.
• Σκοτάδι. Οι φιάλες δεν πρέπει να βρίσκονται σε χώρο με έντονο φως, που επηρεάζει ή δημιουργεί χημικές διεργασίες στη φιάλη, παρόμοιες με αυτές των υψηλών θερμοκρασιών.
• Αερισμός, για την αποφυγή των άσχημων οσμών. Το κρασί είναι τρόφιμο που απορροφά εύκολα τις οσμές που το περιβάλλουν. Η εναλλαγή του αέρα βοηθά στην αποφυγή αυτών των προβλημάτων (εννοείται πως μέσα σε κάβα δεν πρέπει να υπάρχουν οσμές)
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΙ ΚΡΑΣΙΟΥ - ΦΑΓΗΤΟΥ
Το κρασί εισήλθε στο χώρο της γαστρονομίας στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Τα πρώτα δειλά βήματα έγιναν στις αρχές του 20ου αιώνα και δημοσιεύτηκαν στον οδηγό Escoffier «Aide-memoire culinaire». Από το 1931,συνδυασμοί κρασιού-φαγητού άρχισαν να προτείνονται από τον περίφημο οδηγό εστιατορίων της Michelin. Η πρώτη όμως συστηματική προσέγγιση του θέματος εμφανίστηκε το 1939 από τον Πιερ Ντριέ (Pierre Andrieu) και μόλις το 1950 ο Κουρνόνσκι (Curnonski), πρίγκιπας της γαλλικής γαστρονομίας, δημοσίευσε τους «κανόνες» του για αρμονικούς συνδυασμούς κρασιού-φαγητού, στο έργο του «Bons plats et bons vins».
Σήμερα, οι συνδυασμοί κρασιού-φαγητού διχάζουν τους ειδήμονες του χώρου. Κάποιοι θεωρούν ότι όσο πιο καλό είναι το κρασί, τόσο μεγαλύτερη απλότητα απαιτεί από το έδεσμα-συνοδό του, ενώ άλλοι επιμένουν ότι η πολυπλοκότητα ενός εξαιρετικού κρασιού απαιτεί ταυτοσημία στην αρμονία, γι’ αυτό και συμβουλεύουν, το καλύτερο κρασί να κρατιέται για το «σοβαρότερο» έδεσμα ενός τραπεζιού.
Όπως λέμε όμως και στην Ελλάδα... «περί ορέξεως ουδείς λόγος!». Παρότι λοιπόν οι εμπειροτεχνικοί, κάποτε επιστημονικοί και σίγουρα πολυδουλεμένοι «κανόνες» συνδυασμού κρασιού-φαγητούισχύουν και μπορούν να αποτελούν εγγύηση, κανείς δεν αποκλείει το δικαίωμα σε κανέναν να επιλέγει ό,τι θέλει με ό,τι του αρέσει. Επιβάλεται λοιπόν απόλυτος σεβασμός στην προσωπική γεύση και το γούστο του καθενός, που διαμορφώνουν τις επιλογές του και διαμορφώνονται μέσω καταγωγής, μόρφωσης, κουλτούρας, συναναστροφών, οικονομικής κατάστασης κ.ά. και βέβαια από τη διάθεση της στιγμής.
Σήμερα, οι συνδυασμοί κρασιού-φαγητού διχάζουν τους ειδήμονες του χώρου. Κάποιοι θεωρούν ότι όσο πιο καλό είναι το κρασί, τόσο μεγαλύτερη απλότητα απαιτεί από το έδεσμα-συνοδό του, ενώ άλλοι επιμένουν ότι η πολυπλοκότητα ενός εξαιρετικού κρασιού απαιτεί ταυτοσημία στην αρμονία, γι’ αυτό και συμβουλεύουν, το καλύτερο κρασί να κρατιέται για το «σοβαρότερο» έδεσμα ενός τραπεζιού.
Όπως λέμε όμως και στην Ελλάδα... «περί ορέξεως ουδείς λόγος!». Παρότι λοιπόν οι εμπειροτεχνικοί, κάποτε επιστημονικοί και σίγουρα πολυδουλεμένοι «κανόνες» συνδυασμού κρασιού-φαγητούισχύουν και μπορούν να αποτελούν εγγύηση, κανείς δεν αποκλείει το δικαίωμα σε κανέναν να επιλέγει ό,τι θέλει με ό,τι του αρέσει. Επιβάλεται λοιπόν απόλυτος σεβασμός στην προσωπική γεύση και το γούστο του καθενός, που διαμορφώνουν τις επιλογές του και διαμορφώνονται μέσω καταγωγής, μόρφωσης, κουλτούρας, συναναστροφών, οικονομικής κατάστασης κ.ά. και βέβαια από τη διάθεση της στιγμής.
«Κανόνες» συνδυασμού κρασιού - φαγητού
Το ζητούμενο, συνδυάζοντας κρασί και φαγητό, είναι η γευστική ισορροπία, η δημιουργία δηλαδή ενός γευστικού συνόλου, στο οποίο τα δύο στοιχεία (κρασί και φαγητό) αλληλοσυμπληρώνονται. Οι σχετικοί «κανόνες» συνδυασμού κρασιού-φαγητού αποτελούν εμπειροτεχνικό αποτέλεσμα μακράς παρατήρησης και πειραματισμών, αλλά και επιστημονικής συμβολής και είναι πολλοί. Σε πολύ γενικές γραμμές, η γευστική αρμονία βασίζεται κυρίως στην ομοιότητα των γευστικών χαρακτήρων του εδέσματος και του κρασιού που το συνοδεύει (χωρίς να αποκλείεται η αντίθεση), με κύρια σημεία τα εξής:
• Χρωματική ομοιότητα: Τα λευκά κρασιά ταιριάζουν καλύτερα με τα λευκά κρέατα (π.χ. πουλερικά), με τα ψάρια και τις λευκές σάλτσες. Τα ερυθρά κρασιά αντίστοιχα, προδιαθέτουν για κόκκινο κρέας και σκουρόχρωμες σάλτσες.
• Αρωματική ομοιότητα: Οι παρόμοιες μυρωδιές φαγητού και κρασιού συνδυάζονται καλύτερα, π.χ. ένα λευκό κρασί με έντονο φρουτώδες άρωμα κι ένα φαγητό που στη συνταγή του περιέχονται αχλάδια, ροδάκινα ή μήλα, καπνιστός σολομός ή τυρί μετσοβόνε με ένα λευκό κρασί που έχει περάσει από βαρέλι και έχει αποκτήσει καπνιστά αρώματα, πιάτα με κυνήγι και πυκνές σάλτσες, με κόκκινα κρασιά, που η παλαίωση τα έχει προικίσει με πολύπλοκα αρώματα.
• Ομοιότητα γευστικής έντασης: Τα πιάτα με γλυκές γεύσεις αναζητούν συνοδό σε κάποιο ελαφρύ κρασί με χαμηλή οξύτητα. Αντίθετα, αν το κρασί έχει τονισμένη οξύτητα θα πάει καλύτερα με ένα λεμονάτο φαγητό ή και με κάποιο αρκετά λιπαρό (στην περίπτωση των γλυκών –φαγητών ή επιδόρπιων– απαιτούνται γλυκύτερα κρασιά).
Είναι πάντως αλήθεια πως σύμφωνα με τους «κανόνες» συνδυασμού κρασιού-φαγητού, παράλληλα με τη συμφωνία, καλό είναι να λαμβάνεται υπόψη και ο παράγοντας της αντίθεσης, ανάμεσα στα επικρατέστερα γευστικά χαρακτηριστικά του κρασιού και των εδεσμάτων, ως εξής:
• Τα όξινα ή και τα αλμυρά φαγητά απαιτούν κρασιά με υψηλή οξύτητα.
• Τα λιπαρά φαγητά απαιτούν κρασιά με οξύτητα ή ταννίνες.
• Τα φαγητά με πρωτεΐνες απαιτούν κρασιά με ταννίνες.
• Τα καυτερά φαγητά απαιτούν κρασιά με χαμηλό αλκοόλ.
Εν κατακλείδι, πάντα υπάρχουν περιθώρια για νέους «κανόνες» συνδυασμού κρασιού-φαγητού και γενικότερα, για ταίριασμα εδεσμάτων και κρασιών, ανάλογα με τη φαντασία, την τόλμη και τις προτιμήσεις του καθενός. Καλό είναι όμως να αποφεύγονται οι γνωστές κακοτοπιές: Οι πρώτες ύλες που για ευνόητους λόγους ονομάζονται «wine killers» και «σκεπάζουν» κάθε κρασί ή το κάνουν γευστικά δυσάρεστο (π.χ. ξίδι, τουρσιά, παστά, υπερβολικά πολύ λεμόνι, σπαράγγια, ζωμοί κ.ά.).
• Χρωματική ομοιότητα: Τα λευκά κρασιά ταιριάζουν καλύτερα με τα λευκά κρέατα (π.χ. πουλερικά), με τα ψάρια και τις λευκές σάλτσες. Τα ερυθρά κρασιά αντίστοιχα, προδιαθέτουν για κόκκινο κρέας και σκουρόχρωμες σάλτσες.
• Αρωματική ομοιότητα: Οι παρόμοιες μυρωδιές φαγητού και κρασιού συνδυάζονται καλύτερα, π.χ. ένα λευκό κρασί με έντονο φρουτώδες άρωμα κι ένα φαγητό που στη συνταγή του περιέχονται αχλάδια, ροδάκινα ή μήλα, καπνιστός σολομός ή τυρί μετσοβόνε με ένα λευκό κρασί που έχει περάσει από βαρέλι και έχει αποκτήσει καπνιστά αρώματα, πιάτα με κυνήγι και πυκνές σάλτσες, με κόκκινα κρασιά, που η παλαίωση τα έχει προικίσει με πολύπλοκα αρώματα.
• Ομοιότητα γευστικής έντασης: Τα πιάτα με γλυκές γεύσεις αναζητούν συνοδό σε κάποιο ελαφρύ κρασί με χαμηλή οξύτητα. Αντίθετα, αν το κρασί έχει τονισμένη οξύτητα θα πάει καλύτερα με ένα λεμονάτο φαγητό ή και με κάποιο αρκετά λιπαρό (στην περίπτωση των γλυκών –φαγητών ή επιδόρπιων– απαιτούνται γλυκύτερα κρασιά).
Είναι πάντως αλήθεια πως σύμφωνα με τους «κανόνες» συνδυασμού κρασιού-φαγητού, παράλληλα με τη συμφωνία, καλό είναι να λαμβάνεται υπόψη και ο παράγοντας της αντίθεσης, ανάμεσα στα επικρατέστερα γευστικά χαρακτηριστικά του κρασιού και των εδεσμάτων, ως εξής:
• Τα όξινα ή και τα αλμυρά φαγητά απαιτούν κρασιά με υψηλή οξύτητα.
• Τα λιπαρά φαγητά απαιτούν κρασιά με οξύτητα ή ταννίνες.
• Τα φαγητά με πρωτεΐνες απαιτούν κρασιά με ταννίνες.
• Τα καυτερά φαγητά απαιτούν κρασιά με χαμηλό αλκοόλ.
Εν κατακλείδι, πάντα υπάρχουν περιθώρια για νέους «κανόνες» συνδυασμού κρασιού-φαγητού και γενικότερα, για ταίριασμα εδεσμάτων και κρασιών, ανάλογα με τη φαντασία, την τόλμη και τις προτιμήσεις του καθενός. Καλό είναι όμως να αποφεύγονται οι γνωστές κακοτοπιές: Οι πρώτες ύλες που για ευνόητους λόγους ονομάζονται «wine killers» και «σκεπάζουν» κάθε κρασί ή το κάνουν γευστικά δυσάρεστο (π.χ. ξίδι, τουρσιά, παστά, υπερβολικά πολύ λεμόνι, σπαράγγια, ζωμοί κ.ά.).
Γηγενείς ποικιλίες αμπέλου
Θησαυρός• μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν για τους οινόφιλους όλου του κόσμου οι οινοποιήσιμες γηγενείς ποικιλίες αμπέλου της Ελλάδας, αφού αποτελούν έναν από τους βασικότερους παράγοντες για τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα των ελληνικών κρασιών.
Οι γηγενείς ποικιλίες αμπέλου της Ελλάδας είναι εκατοντάδες, καθιστούν τη χώρα μία από τις πλέον «πολυποικιλιακές» οινοπαραγωγικά και τον ελληνικό αμπελώνα έναν από τους πλουσιότερους του κόσμου. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν βασίζεται σε 4-5 ποικιλίες αμπέλου, για την παραγωγή των κρασιών της. Αντίθετα, αποτελώντας κομμάτι του παλαιού οινικού κόσμου (Ευρώπη), αλλά υιοθετώντας και καλές πρακτικές του νέου (Αμερική, Αφρική, Ωκεανία), οι γηγενείς ποικιλίες αμπέλου της Ελλάδας αποτελούν ένα ακαταμάχητο οπλοστάσιο παραγωγής κρασιών κάθε τύπου και στυλ, για κάθε γούστο και ώρα και βέβαια, για οινόφιλους κάθε επιπέδου.
Οι γηγενείς ποικιλίες αμπέλου της Ελλάδας είναι εκατοντάδες, καθιστούν τη χώρα μία από τις πλέον «πολυποικιλιακές» οινοπαραγωγικά και τον ελληνικό αμπελώνα έναν από τους πλουσιότερους του κόσμου. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν βασίζεται σε 4-5 ποικιλίες αμπέλου, για την παραγωγή των κρασιών της. Αντίθετα, αποτελώντας κομμάτι του παλαιού οινικού κόσμου (Ευρώπη), αλλά υιοθετώντας και καλές πρακτικές του νέου (Αμερική, Αφρική, Ωκεανία), οι γηγενείς ποικιλίες αμπέλου της Ελλάδας αποτελούν ένα ακαταμάχητο οπλοστάσιο παραγωγής κρασιών κάθε τύπου και στυλ, για κάθε γούστο και ώρα και βέβαια, για οινόφιλους κάθε επιπέδου.
Διεθνείς ποικιλίες αμπέλου
Οι διεθνείς ποικιλίες αμπέλου έχουν φυτευτεί στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1970. Έχουν δώσει και συνεχίζουν να δίνουν εξαιρετικά κρασιά, είτε κάθε μία μόνη της (μονοποικιλιακά), είτε σε συνδυασμό με γηγενείς ελληνικές ή και άλλες ξένες ποικιλίες αμπέλου. Έπειτα δε από εμπειρίες χρόνων, συγκεκριμένες διεθνείς ποικιλίες αμπέλου συντροφεύουν αποτελεσματικά γηγενείς ελληνικές, δίνοντας επιτυχημένα και καθιερωμένα χαρμάνια. Ασύρτικο-σοβινιόν μπλαν αγιωργίτικο-καμπερνέ σοβινιόν, ξινόμαυρο-μερλό, είναι μερικά χαρακτηριστικά εξ αυτών και επιλέγονται από πλήθος ελλήνων οινοποιών.
Τόσο το κλίμα και τα εδάφη, όσο και οι ενθουσιώδεις έλληνες οινοπαραγωγοί και οι τεχνικές τους, προσφέρουν εντελώς ιδιαίτερο χαρακτήρα στις ευπροσάρμοστες διεθνείς ποικιλίες αμπέλου. Έτσι, οι πλέον καθιερωμένες διεθνείς ποικιλίες –σαρντονέ, σοβινιόν μπλαν, καμπερνέ σοβινιόν, μερλό και σιρά– όσο και κάποιες άλλες –π.χ. βιονιέ, γκεβιρτζτραμίνερ, γκρενάς ρουζ– παίρνουν στην Ελλάδα μια σαφώς μεσογειακή φυσιογνωμία και λάμψη από τον ελληνικό ήλιο.
Τόσο το κλίμα και τα εδάφη, όσο και οι ενθουσιώδεις έλληνες οινοπαραγωγοί και οι τεχνικές τους, προσφέρουν εντελώς ιδιαίτερο χαρακτήρα στις ευπροσάρμοστες διεθνείς ποικιλίες αμπέλου. Έτσι, οι πλέον καθιερωμένες διεθνείς ποικιλίες –σαρντονέ, σοβινιόν μπλαν, καμπερνέ σοβινιόν, μερλό και σιρά– όσο και κάποιες άλλες –π.χ. βιονιέ, γκεβιρτζτραμίνερ, γκρενάς ρουζ– παίρνουν στην Ελλάδα μια σαφώς μεσογειακή φυσιογνωμία και λάμψη από τον ελληνικό ήλιο.
Κρασί και Ομογένεια
Εάν η μουσική έχει την ιδιότητα να σε ταξιδεύει συναισθηματικά μέσα στο χρόνο, η γεύση είναι εκείνη που μπορεί να σου δημιουργήσει την αίσθηση πως ταξιδεύεις και σωματικά στο παρελθόν. Η εμπειρία είναι πάντοτε αναπάντεχη και διαρκεί ελάχιστα δευτερόλεπτα. Δαγκώνεις, για παράδειγμα, ένα φρούτο και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ξαναζείς μια συγκεκριμένη στιγμή της παιδικής σου ηλικίας. Πρόκειται για μια σπάνια, φευγαλέα, όσο και απόλυτα συγκλονιστική αίσθηση. Σε ένα επίπεδο πιο καθημερινό, οι οικίες γεύσεις, με τις οποίες ενδεχομένως μεγαλώσαμε, είναι κάτι που μας καθησυχάζει. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που πολλοί Έλληνες της διασποράς συνεχίζουν να προτιμούν ελληνικά προϊόντα και να μαγειρεύουν ελληνικές συνταγές στα σπίτια τους ακόμα κι όταν βρίσκονται πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Είναι ένα κομμάτι της μακρινής πατρίδας, που μένει για πάντα κοντά τους. Ένα από αυτά είναι και το ελληνικό κρασί με το οποίο η ομογένεια είχε πάντοτε πολύ στενές σχέσεις, αφού το επώνυμο ελληνικό κρασί είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της Ελλάδας επάνω σε κάθε γιορτινό τραπέζι. Κρασί και ομογένεια παραμένουν άρρηκτα συνδεδεμένα.
Υπάρχει, όμως, μια τάση να μένει κανείς σε αυτά που ήξερε. Χιλιάδες είναι οι έλληνες μετανάστες που κρατούν στη μνήμη τους με ζεστασιά, γεύσεις και εμπορικά σήματα κρασιών που έχουν πάψει προ πολλού να είναι σημεία αναφοράς. Η Ελλάδα, τα τελευταία 30 χρόνια, έχει παρακολουθήσει με κομμένη την ανάσα την πρόοδο του ελληνικού κρασιού, σε όλα τα επίπεδα: σε εκείνο της ποιότητας, της προσφοράς και της συσκευασίας. Τώρα, όλες οι οικογένειες Ελλήνων του εξωτερικού έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν ελληνικά κρασιά στους ξένους φίλους τους, με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, συγκρίνοντάς τα ακόμα και με τα καλύτερα κρασιά της δεύτερης πατρίδας τους ―όταν αυτή τυγχάνει να είναι και οινοπαραγωγός χώρα. Η επίσημη διαδικτυακή πύλη www.NewWinesofGreece.com έχει σαν στόχο να καταρτίσει και να ενημερώσει όλους τους ομογενείς για το ελληνικό κρασί και για ό,τι συμβαίνει στο χώρο της ελληνικής οινοποιίας. Η σχέση κρασιού και ομογένειας μπορεί να ανανεωθεί μέσα από τις σελίδες του. Οι περιοχές που παράγουν κρασί, οι παραδοσιακές ποικιλίες αμπέλου, οι παραγωγοί μας και τα κρασιά τους, όλα παρουσιάζονται αναλυτικά στις πολλές εκατοντάδες άρθρα της πύλης, μαζί με πολλές άλλες πληροφορίες, όπως εκείνες που αφορούν τον οινοτουρισμό ή την αρμονία στη γεύση.
Τα σύγχρονα και επώνυμα ελληνικά κρασιά, τα «Νew Wines of Greece», είναι προϊόντα που αξίζει να ανακαλύψετε. Σεβόμενοι το παρελθόν και τις παραδόσεις της χώρας, οι έλληνες οινοποιοί έχουν κατορθώσει να εισαγάγουν νέες καλλιεργητικές και οινοποιητικές τεχνικές, για να δώσουν στο ελληνικό κρασί μια απόλυτα σύγχρονη χροιά, που το καθιστά άμεσα αναγνωρίσιμο και ανταγωνιστικό. Οι γηγενείς ποικιλίες αμπέλου, όπως αυτές εκφράζονται στα διάφορα αμπελοτόπια της πατρίδας, είναι η αιχμή του δόρατος της νέας επικοινωνιακής στρατηγικής του ελληνικού κρασιού. Από αυτές, τέσσερις είναι εκείνες που, ιστορικά, είναι απόλυτα ταυτισμένες με συγκεκριμένες περιοχές και έχουν ήδη αποκτήσει μεγάλη αναγνωρισιμότητα, για τα ξεχωριστά και μοναδικά γευστικά χαρακτηριστικά που προσδίδουν στα κρασιά που προκύπτουν από αυτές. Οι τέσσερις αυτές «τοποποικιλίες» (ασύρτικο στη Σαντορίνη, μοσχοφίλερο στη Μαντίνεια, αγιωργίτικο στη Νεμέα και ξινόμαυρο στη Νάουσα και στο Αμύνταιο), πλαισιώνονται από πολλές άλλες «ανερχόμενες», που σε λίγο θα είναι εξίσου γνωστές και περιζήτητες. Σ’ αυτές πρέπει να προσθέσουμε τον τεράστιο γευστικό πλούτο των γλυκών κρασιών της Ελλάδας, με παγκόσμια φήμη, αλλά και πάμπολλα άλλα κρασιά, που τα τελευταία χρόνια έχουν αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις από εξειδικευμένα έντυπα και έγκυρους διεθνείς διαγωνισμούς. Έτσι, ελληνικό κρασί και ομογένεια δικαιώνονται! Άλλωστε, ο κόσμος του κρασιού είναι μαγικός και ο πλούτος του ελληνικού αμπελώνα ιδιαίτερα μεγάλος. Οι προσπάθειες των οινοπαραγωγών να δημιουργήσουν προϊόντα υψηλής ποιότητας γεμίζουν με υπερηφάνεια τις καρδιές όλων των Ελλήνων, όπου κι αν βρίσκονται. Ανακαλύψτε τα και προτείνετέ τα στους ξένους φίλους σας. Θα σας βγάλουν «ασπροπρόσωπους»!
Υπάρχει, όμως, μια τάση να μένει κανείς σε αυτά που ήξερε. Χιλιάδες είναι οι έλληνες μετανάστες που κρατούν στη μνήμη τους με ζεστασιά, γεύσεις και εμπορικά σήματα κρασιών που έχουν πάψει προ πολλού να είναι σημεία αναφοράς. Η Ελλάδα, τα τελευταία 30 χρόνια, έχει παρακολουθήσει με κομμένη την ανάσα την πρόοδο του ελληνικού κρασιού, σε όλα τα επίπεδα: σε εκείνο της ποιότητας, της προσφοράς και της συσκευασίας. Τώρα, όλες οι οικογένειες Ελλήνων του εξωτερικού έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν ελληνικά κρασιά στους ξένους φίλους τους, με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, συγκρίνοντάς τα ακόμα και με τα καλύτερα κρασιά της δεύτερης πατρίδας τους ―όταν αυτή τυγχάνει να είναι και οινοπαραγωγός χώρα. Η επίσημη διαδικτυακή πύλη www.NewWinesofGreece.com έχει σαν στόχο να καταρτίσει και να ενημερώσει όλους τους ομογενείς για το ελληνικό κρασί και για ό,τι συμβαίνει στο χώρο της ελληνικής οινοποιίας. Η σχέση κρασιού και ομογένειας μπορεί να ανανεωθεί μέσα από τις σελίδες του. Οι περιοχές που παράγουν κρασί, οι παραδοσιακές ποικιλίες αμπέλου, οι παραγωγοί μας και τα κρασιά τους, όλα παρουσιάζονται αναλυτικά στις πολλές εκατοντάδες άρθρα της πύλης, μαζί με πολλές άλλες πληροφορίες, όπως εκείνες που αφορούν τον οινοτουρισμό ή την αρμονία στη γεύση.
Τα σύγχρονα και επώνυμα ελληνικά κρασιά, τα «Νew Wines of Greece», είναι προϊόντα που αξίζει να ανακαλύψετε. Σεβόμενοι το παρελθόν και τις παραδόσεις της χώρας, οι έλληνες οινοποιοί έχουν κατορθώσει να εισαγάγουν νέες καλλιεργητικές και οινοποιητικές τεχνικές, για να δώσουν στο ελληνικό κρασί μια απόλυτα σύγχρονη χροιά, που το καθιστά άμεσα αναγνωρίσιμο και ανταγωνιστικό. Οι γηγενείς ποικιλίες αμπέλου, όπως αυτές εκφράζονται στα διάφορα αμπελοτόπια της πατρίδας, είναι η αιχμή του δόρατος της νέας επικοινωνιακής στρατηγικής του ελληνικού κρασιού. Από αυτές, τέσσερις είναι εκείνες που, ιστορικά, είναι απόλυτα ταυτισμένες με συγκεκριμένες περιοχές και έχουν ήδη αποκτήσει μεγάλη αναγνωρισιμότητα, για τα ξεχωριστά και μοναδικά γευστικά χαρακτηριστικά που προσδίδουν στα κρασιά που προκύπτουν από αυτές. Οι τέσσερις αυτές «τοποποικιλίες» (ασύρτικο στη Σαντορίνη, μοσχοφίλερο στη Μαντίνεια, αγιωργίτικο στη Νεμέα και ξινόμαυρο στη Νάουσα και στο Αμύνταιο), πλαισιώνονται από πολλές άλλες «ανερχόμενες», που σε λίγο θα είναι εξίσου γνωστές και περιζήτητες. Σ’ αυτές πρέπει να προσθέσουμε τον τεράστιο γευστικό πλούτο των γλυκών κρασιών της Ελλάδας, με παγκόσμια φήμη, αλλά και πάμπολλα άλλα κρασιά, που τα τελευταία χρόνια έχουν αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις από εξειδικευμένα έντυπα και έγκυρους διεθνείς διαγωνισμούς. Έτσι, ελληνικό κρασί και ομογένεια δικαιώνονται! Άλλωστε, ο κόσμος του κρασιού είναι μαγικός και ο πλούτος του ελληνικού αμπελώνα ιδιαίτερα μεγάλος. Οι προσπάθειες των οινοπαραγωγών να δημιουργήσουν προϊόντα υψηλής ποιότητας γεμίζουν με υπερηφάνεια τις καρδιές όλων των Ελλήνων, όπου κι αν βρίσκονται. Ανακαλύψτε τα και προτείνετέ τα στους ξένους φίλους σας. Θα σας βγάλουν «ασπροπρόσωπους»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου